HISTORIA

Teren usytuowany jest około 100 metrów na południe od obszaru dawnego Starego Miasta w granicach murów obronnych, niedaleko nieistniejącej już Nowej Bramy, na rogu ulicy Drzewnej, Licealnej i Placu Pocztowego.

Obszar ten co najmniej od XVII wieku stanowił teren jednego z przedmieść Zielonej Góry, tak zwanego Przedmieścia Nowego. Bramę Nową wzniesiono jeszcze w okresie późnośredniowiecznym (w latach 1483 – 1487), ale nie jest pewne, czy przy nowopowstałym wówczas trakcie wiodącym w kierunku Kożuchowa istniała zabudowa o tak wczesnej metryce.

Teren znajdujący się u zbiegu ulicy Licealnej i Drzewnej ma specyficzne położenie. Zarówno od strony wschodniej jak i zachodniej przepływa tu rzeka Łącza, tworząc w tym miejscu niewielki obszar nadający się do zabudowy. Do dzisiaj, pomimo skanalizowania rzeki, miejsce to jest mocno podmokłe.

Ulica Drzewna wymieniona jest po raz pierwszy w dokumentach miejskich stosunkowo późno, bo w latach 1730 – 1732. Środkowa część ulicy, wykształcona pod koniec XVII lub na początku XVIII wieku, to właśnie Rynek Drzewny – plac powstały na zbiegu obecnych ulic Drzewnej, Ciesielskiej i Sowińskiego. Skupiał się tu handel drewnem, ponadto na nim znajdowała się miejska szubienica. W 1780 roku na terenie dzisiejszego obiektu znajdowała się duża plantacja morwy, od której wzięła zapewne nazwę ulica Licealna. W 1818 roku wzdłuż ulicy Licealnej u zbiegu z ulicą Drzewną stały trzy budynki, w pobliżu których przepływała wówczas rzeka Łącza.

W 1896 roku rzeka została skanalizowana i w miejscu plantacji morwowej powstał plac targowy zwany Placem Lipowym. Z zachowanych planów budowlanych z 1937 roku, dotyczących budowy kanalizacji przy ulicy Drzewnej 1 wynika, że przed wojną w budynku znajdowała się winiarnia, która zajmowała również dostawiony od ulicy Licealnej parterowy budynek. Od strony wschodniej na działce wznosiły się budynki gospodarcze, a na zapleczu posesji, od strony południowej – wozownia. Dziedziniec wewnętrzny częściowo przykryty był dachem. Obecnie jest on częścią budynku stanowiąc przestrzenne, pokryte szklanym dachem patio.

Po wojnie cała posesja należała do „Oświaty”. W maju 1999 roku kupiona została przez Zygmunta i Roberta Stabrowskich. W 2003 roku powstał, po przeprowadzeniu na tym terenie badań archeologicznych, ponowny plan przebudowy. Istniejący wówczas budynek nie nadawał się do remontu i został rozebrany łącznie z fundamentami. Pozostała tylko główna kamienica ze ścianą frontową od strony ulicy Drzewnej. Pozostałe budynki dobudowano zachowując styl zabudowy zgodnie z pozostawionym zabytkiem. Budowę zakończono w roku 2004. W 2007 nastąpiło otwarcie Apartamentów Betti.